Hypselon orientalis – Chinese vuurbuiksalamander

Omschrijving

Hypselotriton orientalis, voorheen bekend als Cynops orientalis, onderging een naamsverandering na herzieningen in de taxonomie van amfibieën. Deze herindeling werd gemaakt op basis van nieuwe inzichten in de genetische en morfologische verschillen tussen verwante soorten, waardoor Hypselotriton een beter passende geslachtsnaam werd voor deze soort. Hoewel de naam Cynops nog steeds gangbaar is in sommige literatuur, is Hypselotriton orientalis nu de correcte wetenschappelijke benaming.

Een kleine salamander (6 – 10.3 cm) met variaties in kleur van donkerbruin tot zwart aan de bovenkant, met een oranje tot bordeaux rode buik met verscheidene zwarte plekken. Er kunnen ook kleine oranje stipjes op de dorsale lijst aanwezig zijn, en dan met name bij de bovenste gedeelten van de ledematen. Sommige individuele dieren hebben een zwak oranje tot bruine dorsale streep. De huid is relatief glad vergeleken met andere verwante soorten. Mannetjes zijn over het algemeen kleiner en dunner dan de vrouwtjes, en zijn meestal ook wat hoekiger van vorm in het kruis gedeelte in vergelijking met de grotere, meer ronde vrouwtjes. Sexuele tweevormigheid is ook te zien in de staart, waarbij mannetjes een kortere staart hebben met een enigszins hogere staartvin. De mannetjes hebben, zoals bij de meeste salamandersoorten, een gezwollen cloaca welke extra uitgesproken is tijdens het paarseizoen.

Voor een nog onbekende reden worden sommige individuele H. orientalis dieren tijdelijk lichter van kleur, en de resultaten kunnen variëren van een dorsale grondkleur van aswit, grijs, beige, of zelfs bourgondisch. Dit is vaak in combinatie met een zwak oranje, rood of bruine dorsale streep en donkere marmering langs de flanken die zich verlengen tot in de staart. De felle ventrale kleuring blijft onveranderd. Er schijnt geen consistente verklaring te bestaan waarom dit gebeurd, en de duratie verschilt van enkele uren tot zelfs maanden.

Deze soort wordt vaak ten onrechte verkocht en benoemd onder de naam Japanse Vuurbuiksalamander, Cynops pyrrhogaster. De H. orientalis is echter kleiner van grootte, heeft een gladdere huid en een andere vorm van staart; H. orientalis bezit een stompe, ronde staartpunt, terwijl de staart van de C. pyrrhogaster in een punt eindigt.

Verspreidingsgebied en Omgeving

Deze salamanders komen voor in de Chinese provincies Jiangsu, Zhejiang, Jiangxi, Anhui, en Hubei. Onderzoekers hebben de natuurlijke omgeving beschreven als “geschikte waters op verschillende hoogtes, bergvijvers, kleine beekjes, ondergelopen velden in berg valleien…” en “koude stilwater poelen, putten, terrasvelden, en sloten”. Vroegere onderzoekers noemden ook: “Het water is altijd koud en stil, in de schaduw van het gras, met een modderbodem vrij van stenen, en de dieren zwemmen frequent naar de oppervlakte en verplaatsen zich actief heen en weer”. Ondanks dat de informatie gelimiteerd is, geeft het duidelijke hints over hoe je deze dieren in gevangenschap dient te houden.

Huisvesting

Een koel (14-20°C), beplant aquarium met kleine landgedeeltes is benodigd. Dichte watervegetatie en matten met drijvende planten worden erg gewaardeerd door deze soort. Landgedeeltes kunnen bestaand uit gestapelde stenen die het wateroppervlak breken. Ook meer uitgebreide, beplante gedeeltes kunnen gemaakt worden. Temperaturen boven 23°C moeten vermeden worden. Zodra de dieren in hun omgeving zijn gevestigd en zich volledig comfortabel voelen, zullen de volwassen dieren vrijwel geheel aquatisch zijn, waarbij ze vaak alleen ’s nachts voor korte tijd rusten op de stenen of drijvende vegetatie. De diepte van het water is meestal aan de keus van de eigenaar.

Of deze soort in het wild een langere periode op het land doorbrengt is nog onduidelijk, maar sommige individuen, en dan in het bijzonder de nieuw aangeschafte dieren, zullen vaak voor een lange periode weigeren het water in te gaan. De redenen voor dit gedrag zijn meestal jammerlijke gevangenschaps omstandigheden, stress veroorzaakt door het verblijf in vies water voordat de aanschaf was gemaakt, hoge temperaturen, en het samenhouden met grotere, agressieve amfibie soorten. Ook al kan dit gedrag wijzen op een zieke salamander, is het ook vaak voorkomend bij gezonde exemplaren. Dus als je salamander dit gedrag vertoont, maar geen symptomen van ziekte heeft, maak je in dat geval niet onnodig ongerust. Dit is meestal meer een ongemak voor de eigenaar dan een echt gezondheidsprobleem, en zodra de dieren gevestigd zijn, vinden de meeste individuen hun weg wel weer naar het water. Individuen kunnen ook gemotiveerd worden om terug te gaan in het water door landgedeeltes te creëren waarbij ze niet geheel uit het water zijn, of d.m.v. uitrustplaatsen met slechts 1-2 mm water. Als het dier niet totaal droog kan zitten, draait dit meestal de drijfveer terug om in landfase te gaan.

Voeding

Er is heel weinig bekend over de prooien van deze salamanders in hun natuurlijke omgeving, maar ze voeden zich in het wild waarschijnlijk met een variatie aan ongewervelden, amfibie-larven en eitjes. Methoden om deze prooidieren te vangen zijn aangetoond als het jagen en/of bekruipen van de prooi. In gevangenschap zullen deze dieren een variatie aan voedsel aannemen, zoals (in kleinere stukjes geknipte) regenwormen, wasmotlarven, enchytreeën, rode muggenlarven en tubifex (deze laatste 2 zowel levend als bevroren). Ook al zullen sommige dieren voorbewerkte tabletten/pellets accepteren, veel zullen dit niet en als het dier niet geïnteresseerd reageert, probeer dan iets anders.

Nieuw aangeschafte dieren kunnen een aantal dagen weigeren om te eten. Ook al kan dit een teken van ziekte zijn, is het ook een algemene gedragsvorm van gezonde salamanders die worden geconfronteerd met de stress van gevangenschap. Als je salamander er niet ziek uitziet, is geduld hebben de beste actie die je kan ondernemen. Uiteindelijk zal het instinct om te eten overwinnen.

Voortplanting (kweken)

Deze soort lijkt niet vaak gekweekt te worden in gevangenschap, terwijl het tegelijkertijd een van de meest gehouden soorten salamanders is. Dit is waarschijnlijk zo omdat veel mensen ze op onnatuurlijk hoge temperaturen houden.

Paargedrag bestaat uit het mannetje die actief het vrouwtje achtervolgd, staart waaieren en soms bijten. Eitjes worden per stuk gelegd in aquatische planten, en wanneer mogelijk, zullen de vrouwtjes de bladeren van de plant om het eitje heen vouwen om deze zo te beschermen, op een zelfde manier als bijvoorbeeld de Triturus soorten. In mijn eigen ervaringen is echte overwintering niet nodig om de voortplanting op gang te brengen, al zal een koelere periode in de winter (5-15°C) zonder twijfel meehelpen om de voortplanting te stimuleren.

Natuurlijke observaties van deze salamanders in de Changsha omgeving van China toont dat deze salamanders voortplanten van Maart tot Juli, terwijl het water een temperatuur heeft van 15-23°C. Interessant genoeg, hebben de onderzoekers ook bevonden dat de vrouwtjes op zijn minst de eerste 65 dagen na een succesvolle paring geen vruchtbare eitjes leggen. Het was ook geobserveerd dat de vrouwtjes ongeveer 10-236 eitjes in een enkel seizoen leggen, en de gemiddelde uitkomst van eitjes was 74.1%

De eitjes, larven en metamorfose van H. orientalis worden eenvoudig verzorgd met methoden die je elders op deze site kunt vinden. De juveniele dieren in landfase kunnen er 1 tot 3 jaar over doen om seksuele volwassenheid te bereiken. Sommige kwekers prefereren om de dieren semi-aquatisch te houden in bakken met zeer ondiep water (1-2 cm) met veel waterplanten zoals javamos en waterpest, aangezien dit de groei zou versnellen.

Referenties

Cynops orientalis Caresheet op Caudata.org – Originele caresheet geschreven door Nate Nelson, en met toestemming vertaald door Coen Deurloo.

Anthony, C.D. and Formanowicz, Jr., D.R., and Brodie, Jr., E.D. (1992) The effect of prey availability on the search behaviour of two species of two species of Chinese salamanders. Herpetologica 48 (3): 287-292.

Sparreboom, M., and Faria, M. M. (1997) Sexual behaviour of the Chinese fire-bellied newt, Cynops orientalis. Amphibia-Reptilia 18 (1): 27-38.

Thorn, R. (1968) Les Salamandres d’Europe, d’Asia, et d’Afrique du Nord. Paris: P. Lechevalier.

Yang, D. and Shen, Y. (1993) Studies on the breeding ecology of Cynops orientalis. Zoological Research 14 (3): 215-220.[/vc_column_text]

[/vc_column][/vc_row]